Mardi Gras

Frans voor Dikke Dinsdag is de dinsdag voor aswoensdag en dus ook hier een reden voor een weekend vol carnaval!
In New Orleans is het feest door de Fransen geïntroduceerd aan het einde van de 17de eeuw, en ook hier is het uitgegroeid tot groots volksvermaak met parades en raar uitgedoste mensen.
Het grote verschil met Nederland is dat er gedurende het feest gegooid wordt met kralenkettingen ('Beads'), deze kettingen waren vooraf een grote reden om dit feest bij te wonen!

De weken voor Mardi Gras was ik druk bezig geweest om te kijken wie met mij mee zou willen gaan naar New Orleans, 3 dagen van te voren leek het er nog op dat het feest niet door zou gaan.
Met nog 48 voor vertrek zat ik te lunchen met een Australische jongen die hier ook voor een semester aan het studeren is. We hadden het over Mardi Gras en hij vertelde dat zijn trip niet doorging omdat het meisje waarmee hij oorspronkelijk zou gaan ziek was, en hem dus niet mee kon nemen. Hieruit volgde al snel dat hij alsnog graag zou willen gaan. Binnen 5minuten hadden we een hotel geboekt en waren onze huisgenoten enthousiast om ook mee te gaan. Mijn huisgenoot was de enige met een auto en hij stelde voor om te rijden. Dit was allemaal sneller gegaan dan ik dacht, maar mijn dag kon niet meer stuk. Dezelfde middag hadden we gezamenlijk nog een uurtje Spaans, we zouden de vrijdag er niet zijn en de leraar begreep meteen waar we heen gingen. 'Do what you have to do, but nothing is worth fighting for'. Dit bleek de eerste waarschuwing van de velen die nog zouden volgen. Iedereen waarschuwde voor pistolen, messen en vechtpartijen. De meest bizarre waarschuwing kwam van iemand die ons vertelde dat alle donkere jongeren pistolen hadden, zelfs de witte! De logica ontging mij een beetje, maar de boodschap was duidelijk, het was niet de meest veilige stad.

De volgende ochtend, met nog 1 dag te gaan voor vertrek, kreeg mijn huisgenoot een vervelend telefoontje. Zijn moeder lag al een paar weken in het ziekenhuis, en hij kreeg de boodschap dat ze het einde van het weekend niet zou gaan halen. Uiteraard besloot hij om zo snel mogelijk richting zijn moeder te rijden, 6 uur rijden richting het zuiden. We hebben het op die dag en later nog uitgebreid gesproken over, maar hij drukte ons op het hart om toch echt naar New Orleans te gaan voor het weekend. Het hotel was immers al betaald, en hij zou zichzelf wel redden. Met een dubbel gevoel begrepen we dat hij het echt zo zou willen, en besloten we om toch maar te gaan.

Aangezien we nu geen auto meer hadden moesten we op zoek naar een huurauto. Alle auto's in de buurt waren verhuurd, blijkbaar waren we niet de enige die naar Mardi Gras wilde gaan. Na een flinke zoektocht hadden we een auto gevonden op een uur afstand van Oxford. Aan het begin van het schooljaar hebben we allemaal een student toegewezen gekregen als ambassadeur voor de school, een soort buddy, deze was bereid om ons direct naar het verhuur bedrijf te brengen. Het enige wat hij nog had staan was een Toyota Carolla waarvan de olie ververst moest worden. Dit zou nog een uur gaan duren. Teleurgesteld over het wachten liepen we al terug richting de auto om ergens wat te gaan eten. Plotseling riep de verkoper/verhuurder ons terug, "Jongens, misschien is dit een andere mogelijkheid?". Terwijl wij terugliepen om te kijken wat hij bedoelde kwam er net een vrouw uit een witte Dodge Charger gestapt. "Jullie kunnen deze ook meenemen voor dezelfde prijs, dan hoeven jullie niet te wachten." Een klein kwijlspoortje liep langs mijn kin! Wat een supergave auto! Die grote grijns is het hele weekend niet meer weggegaan! Wat een prachtige wagen voor dit weekend.

De volgende dag vertrek, 's ochtends nog een tentamen moeten maken (8.1 gehaald!) en daarna karren naar New Orleans. De derde jongen die mee zou gaan was een Engelsman die voor vrijdag ochtend 2 meisjes had weten te vragen om mee te gaan. Zo konden de kosten wat lager gehouden worden. Na een ruime 6 uur rijden waren we aan de grens van New Orleans aangekomen. Door het vele verkeer richting de binnenstad duurde het nog eens een uur voordat we eindelijk in de parkeergarage stonden. Al moet ik eerlijk zeggen dat de auto zo heerlijk reed dat ik eigenlijk nog wel een paar uur zou willen rijden! We hadden door de file ruim een kwartier zicht op het prachtige verlichte 'Superdome' stadion, dat maakte een onwerkelijk gevoel in me los. Ik was in New Orleans voor Mardi Gras!!

Na ingecheckt te hebben voor 4 personen in onze 4 persoons-kamer liepen we met 5 mensen naar boven, gelukkig was het druk in de lobby en was het niemand opgevallen. De Australische jongen had zijn luchtbed meegenomen, dus genoeg slaapplaatsen voor 5. Na het opblazen van het luchtbed kwam deze zelfde jongen erachter dat hij de plug was vergeten en dat het onmogelijk zou gaan worden om 5 slaapplekken te creëren. Hij nam het voortouw en zou die avond op het 'luchtbed-zonder-lucht-bed' gaan slapen. Het was ondertussen 20.30 en we waren klaar om de stad in te gaan!

Ons hotel was 500 meter van de Franse wijk in New Orleans, oude pittoreske straten vol met leuke barretjes en overal oude (franse) balkonnetjes. Met als grootste straat Bourbon Street, tijdens Mardi Gras de straat waar het feest het grootst is. Dit weekend zouden alle balkonnetjes in de straat gevuld blijven met mensen die kralenkettingen aan het strooien waren naar de menigte. Deze beads zijn een hebbedingetje voor iedereen en mensen doen alles om de aandacht te trekken van de gooiers van deze kettingen. Binnen 10 minuten viel mijn mond open van verbazing, de verhalen die ik gehoord had bleken waar. De eerste ontblote borstkas van een vrouw was een feit, het zouden er nog véél meer worden bleek achteraf.

Na een paar uur lopen over Bourbon Street waren we gewend aan deze vorm van voyeurisme, daarbij zouden de nodige drankjes ook wel zijn werk gedaan hebben. De dames hadden hun weg ondertussen zelf gevonden, dus gingen de Australier, de Engelsman en ik op zoek naar een manier om ook op een balkon te komen. Na een half uurtje zoeken en proppen stonden we vooraan op een balkon in het midden van Bourbon Street. Voor ons een menigte die met handgebaren kettingen proberen los te weken bij de mensen op 'ons' balkon. Na wat gekeken/gevraagd te hebben naar de tactieken van de locals gingen wij ook maar proberen wat vrouwen zich van hun bovenstuk te laten ontdoen. De volgende beschrijving is misschien wat vrouwonvriendelijk, maar wel de waarheid. Het spelletje voelde net als vissen! De kralenketting fungeerde als hengel en aas, hoe mooier de kralenketting, hoe eerder je 'beet' had. Na wat rond te speuren hadden we meestal na een paar minuten oogcontact met een meisje die graag de kralenketting wilde toevoegen aan haar verzameling. Na een ja-knik van beide kanten werd er even geflashed en gooide je de kralenketting naar beneden. Ving iemand anders hem, dan werd er even op de schouder getikt en werd de kralenketting afgegeven. Iedereen was zich blijkbaar bewust van de regels. Wij vonden het in ieder geval prachtig! Het was ondertussen al 3.00 en het begon na een prachtig warme avond lichtelijk te regenen. We zijn naar huis gegaan, we hadden immers nog een avond!

De volgende dag was het heel slecht weer, enorme plensbuien de hele dag, dus helaas niet veel van de stad kunnen zien. Wel een goede reden om nog een keer terug te gaan. Met een poncho aan nog wel een kopje koffie gedronken bij Cafe du Monde. En verder wat plaatselijke specialiteiten gegeten. Gumbo (een heerlijk stoofpotje met garnalen), Jambalaya (misschien het best te vergelijken met paella), uiteraard wat bonen en gefrituurde alligator. Na de lunch zijn we nog even snel een klein rondje gaan doen door de franse wijk waarbij onze aandacht werd getrokken door protesterende Amerikanen. Dit waren gelovigen die iedereen naar de hel zagen gaan. Op hun verschillende borden stonden redenen als sportfanaten, homoseksuelen en de vreemdste vond ik "Unauthorized M&M Cardholders" waarbij zelfs de Engelstalige jongens het er niet over eens waren wat dit voor vreemde reden was. Ze zouden die avond rond 2.00 nog steeds in Bourbon Street staan, iets minder enthousiast, maar aan doorzettingsvermogen geen gebrek. Er had zich ook een bijgevoegd met een protestbord voor het pensioenfonds in Amerika, de letterkeuze I.R.A. deed mij en de Engelse jongen aan iets heel anders denken, dus ook met hem zijn we even op de foto gegaan.

Die avond hebben we weer hetzelfde meegemaakt als de avond ervoor, met als grote verschillen dat ik van Will Ferrel 2 beads gevangen heb! Ook heb ik Geraldine van BNN voorbij zien komen met haar cameraploeg en sta ik met haar op de foto. Na een lange avond met veel drankjes, vrouwelijke rondingen en enorm veel lol was het alweer 4.00, de volgende dag zouden we terug moeten rijden dus het was tijd om terug te gaan. Onderweg naar het hotel nog even wat Catfish gescoord, prima eten voor 's nachts. Helaas moest ik die avond op de grond slapen. De volgende dag was een zware dag, het lag niet heel lekker op de vloer en mijn hoofd voelde niet helemaal zo als die normaal doet. Dit in combinatie met een reis van 6.5 uur was niet het meest leuke einde. Het was het wel allemaal waard! Alle clichés die ik had gehoord over het feest bleken waar, alle waarschuwingen over New Orleans bleken in dit weekend gelukkig overbodig!

Groetjes!